Ogólne forum dla każdego

michal5000

Tu można pisać posty z informacjami o Himalajach.

MaWro

Himalaje

Himalaje to pasmo górskie znajdujące się w środkowej części Azji, najwyższe góry na świecie. Po południowej stronie Himalajów położone są Kaszmir (teren sporny Pakistanu, Indii oraz Chin) i Indie (a także górskie królestwa Nepalu i Bhutanu), a po północnej Tybet, okupowany obecnie przez Chiny.

W Himalajach znajduje się dziesięć z czternastu gór na Ziemi, które mają ponad osiem tysięcy metrów wysokości (pozostałe cztery znajdują się w Karakorum). Najwyższym szczytem Himalajów i świata jest leżący na granicy Chin i Nepalu Mount Everest (Czomolungma, Sagarmatha), 8848,10 m n.p.m.

Himalaje uległy wypiętrzeniu w orogenezie alpejskiej (trzeciorzęd) i nadal są aktywne sejsmicznie. Cechuje je strefowość klimatyczna i wyraźnie zaznaczone piętra roślinne
Żródło Wikipedia

michal5000

HIMALAJE
Nowa encyklopedia powszechna PWN © Wydawnictwo Naukowe PWN SA

HIMALAJE, chiń. Himalaya Shan, tybet. Kangripejde, hindi i nepalskie Himālaya, urdu Himalāyā, ang. Himalaya(s), łańcuch górski w Azji Pd., na terytorium Chin, Indii, Nepalu, Bhutanu i Pakistanu, najwyższy na Ziemi; oddzielony od Karakorum głęboką doliną górnego Indusu, od gór chiń.-birmańskich — przełomową doliną Brahmaputry; dł. ok. 2500 km, szer. 180–350 km; średnia wys. ok. 6000 m; 10 szczytów o wys. ponad 8000 m, najwyższy — Mount Everest — 8848 m.

Budowa geologiczna. Himalaje powstały podczas orogenezy alp. w wyniku kolizji kontynentu azjat. z platformą dekańską, która wcześniej była częścią prakontynentu Gondwana; ruchy wznoszące trwają w Himalajach nadal (od górnego plejstocenu wysokość Himalajów wzrosła o ok. 1500 m). Strukturalnie w przekroju poprzecznym tworzą rodzaj wielkiego wachlarza (w pn. części fałdy i płaszczowiny są obalone ku pn., w pd. — ku pd.). Himalaje dzielą się na kilka równol. pasm górskich opadających 3 stopniami ku Niz. Hindustańskiej. Najwyższy stopień i gł. grzbiet Himalajów tworzą Wysokie (Wielkie) Himalaje (szer. 50–90 km), o rzeźbie alp., oddzielone od Transhimalajów podłużnymi tektonicznymi dolinami Indusu i Brahmaputry; są one zbud. ze skał krystal. prekambru oraz osadowych, magmowych i metamorficznych — od karbonu do kredy. Na pd. od Wysokich Himalajów ciągną się Małe Himalaje, silnie rozczłonkowane na oddzielne pasma i masywy; w zach. ich części leży Kotlina Kaszmirska, we wsch. wiele mniejszych kotlin (m.in. Kotlina Katmandu). Najniższy stopień tworzą góry Śiwalik (wys. 900–1200 m), pocięte głębokimi dolinami licznych rzek. Małe Himalaje i góry Śiwalik są zbud. z osadowych i magmowych skał mezozoicznych i trzeciorzędowych.

Klimat. Himalaje stanowią granicę między strefą klimatów zwrotnikowych na pd. (klimat zwrotnikowy monsunowy, dość wilgotny) i podzwrotnikowych na pn. (klimat górski, chłodny i suchy). W związku ze znacznym wzniesieniem silnie wykształcona piętrowość klimatu. Na przedgórzach średnia temp. w styczniu ok. 10°C, w lipcu ok. 25°C, na wys. 2000 m odpowiednio 6°C i 18°C, na wys. 4500 m w ciągu całego roku poniżej 0°C. Opady w Himalajach, związane z letnim monsunem, przypadają na lato (od maja do października); roczna suma opadów na pd. stokach we wsch. części 2000–3000 mm i więcej, w zach. — ok. 1000 mm, na stokach pn. (osłoniętych przed wpływem monsunu) 100–250 mm.

Stosunki wodne. Himalaje są odwadniane ku pd.; wielkie rz.: Indus, Satledź (dopływ Indusu), Brahmaputra wypływają po pn. stronie Wysokich Himalajów i początkowo płyną równolegle do gł. grzbietu, a następnie skręcają na pd. i przecinają Himalaje, tworząc głębokie, przełomowe doliny; w Wysokich Himalajach ma źródła Ganges; na licznych dopływach Indusu, Gangesu (Ghaghra, Gandak, Kosi) i Brahmaputry — progi i wodospady; duże wahania stanu wód: wysoki w lecie, związany z deszczami monsunowymi i topnieniem lodowców, niski — w zimie. Nieliczne jeziora, największe Wular w Kotlinie Kaszmirskiej. Himalaje są silnie zlodowacone; granica wiecznego śniegu na pn. stokach Himalajów przebiega na wys. 5700–6100 m (podnosi się z zach. na wsch.), na pd. — obniża się do 4500–5000 m; liczne lodowce (największe w masywach Mount Everest i K'angcz'endzőnga) o łącznej pow. ok. 33 tys. km2. Powszechne ślady zlodowacenia plejstoceńskiego (doliny U—kształtne, moreny) o zasięgu znacznie większym niż współczesne.

Świat roślinny. Himalaje leżą na granicy 2 państw roślinnych (Paleotropis i Holarctis) i odznaczają się wielkim zróżnicowaniem roślinności. W niższych rejonach stoków pd. występują od strony wsch. wilgotne lasy tropik. (z udziałem palm, figowców i bambusów), przechodząc ku zach. w formacje bardziej suche: lasy zrzucające okresowo liście, lasy twardolistne (z akacją i oliwką), lasostepy i stepy Pendżabu oraz pustynie (w dolinie Indusu); wyższe piętra roślinności tworzą lasy mieszane i iglaste (miejscami z udziałem cedrów), subalp. zarośla (m.in. różaneczników) i alp. łąki, sięgające po wieczne śniegi. Na stokach pn. rozciągają się rozległe stepy. Układ i zasięg pięter roślinności jest w poszczególnych częściach Himalajów różny (górna granica lasu na wys. od 2250 m na zach. do ponad 4000 m na wsch.); roślinność naturalna (zwł. leśna) silnie zniszczona pod wpływem działalności gosp. człowieka.

Świat zwierzęcy. Himalaje tworzą granicę między 2 krainami zoogeogr.: palearkt. i orientalną. W niższych piętrach pd. strony Himalajów ze ssaków występują: słoń indyjski, niedźwiedź himalajski, panda mała, lampart, wiele gat. małp; z ptaków: kur bankiwa, bażanty. W piętrze wysokogórskim oraz na stokach pn. żyją: himalajska odmiana niedźwiedzia brun., irbis, wiele gat. gryzoni, z pustorożców: tar, argali i jak.
Bogactwa miner.: rudy miedzi i chromu, złoto, szafiry. Ludność zamieszkuje gł. urodzajne doliny i kotliny (zwł. kotliny Katmandu i Kaszmirską) oraz pd. pogórze i góry Śiwalik; w niższych częściach dolin uprawa ryżu, herbaty, owoców cytrusowych, w wyższych (ponad 2500 m) — pszenicy, ziemniaków, warzyw; hodowla bydła (jaków), owiec i kóz. Himalaje są trudno dostępne (przełęcze na wys. ok. 5000 m); gł. szlaki komunik. przechodzą doliną rz. Dras z pd. Kaszmiru do doliny górnego Indusu (Śrinagar-Leh) oraz przez przełęcze Dżelep-la (4386 m) i Tang-la (5481 m) z Sikkimu do doliny Brahmaputry (Gangtok-Xigaze). W Wysokich Himalajach Park Nar. Sagarmatha, w górach Śiwalik — Park Nar. Royal Chitwan, wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.

Very Happy

Kubuś

Himalaje
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.
Skocz do: navigation, szukaj
Widok na Himalaje z Kosmosu
Powiększ
Widok na Himalaje z Kosmosu

Himalaje to pasmo górskie znajdujące się w środkowej części Azji, najwyższe góry na świecie. Po południowej stronie Himalajów położone są Kaszmir (teren sporny Pakistanu, Indii oraz Chin) i Indie (a także górskie królestwa Nepalu i Bhutanu), a po północnej Tybet, okupowany obecnie przez Chiny.

W Himalajach znajduje się dziesięć z czternastu gór na Ziemi, które mają ponad osiem tysięcy metrów wysokości (pozostałe cztery znajdują się w Karakorum). Najwyższym szczytem Himalajów i świata jest leżący na granicy Chin i Nepalu Mount Everest (Czomolungma, Sagarmatha), 8848,10 m n.p.m.

Himalaje uległy wypiętrzeniu w orogenezie alpejskiej (trzeciorzęd) i nadal są aktywne sejsmicznie. Cechuje je strefowość klimatyczna i wyraźnie zaznaczone piętra roślinne.

Podział Himalajów:

* Himalaje Wysokie (Wielkie)
* Himalaje Małe
* Siwalik
Himalaje Małe
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.
Skocz do: navigation, szukaj

Małe Himalaje - fragment pasma Himalajów. Nazwą tą określa się kilka niezależnych pasm górskich położonych na południe od Himalajów Wysokich, a oddzielonych od nich dużymi kotlinami (np. Kotliną Kathmandu).

Do Małych Himalajów należą, poczynając od zachodu: Pir Panjal, Dhaula Dhar, Nag Tibba i nepalski Mahabharat. Najwyższe szczyty przekraczają 5000 m n.p.m., średnia wysokość to około 3500 - 4000 m n.p.m.. Małe Himalaje prócz skał magmowych i metamorficznych tworzą w dużym stopniu skały osadowe.

Himalaje Wysokie
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.
Skocz do: navigation, szukaj

Himalaje Wysokie - najwyższy fragment pasma Himalajów. Rozciągają się równoleżnikowo od masywu Nanga Parbat na zachodzie po przełom Brahmaputry na wschodzie. Średnio wysokość szczytów dochodzi do ponad 6000 m n.p.m.. Północne stoki są w większości połogie, południowe zaś strome i znacznie trudniej dostępne. Dziesięć szczytów to ośmiotysięczniki. Są to: Mount Everest, Kangchenjunga, Lhotse, Makalu, Dhaulagiri, Manaslu, Cho Oyu, Nanga Parbat, Annapurna oraz Shishapangma.

Do Himalajów Wysokich zalicza się często także pasmo Ladakh. Charakterystyczne dla Himalajów Wysokich są skaliste, ostre wierzchołki, wieczna pokrywa śnieżna, lodowce. Główny budulec stanowią krystaliczne skały prekambryjskie oraz skały magmowe, metamorficzne i osadowe - karbońskie do kredowych.Najwyższym szczytem świata Himalajów, Himalajów Wysokich jest Mount Everest ma on 8848 m n.p.m.

Siwalik, Sziwalik - pasmo góskie wchodzące w skład Himalajów, geologicznie różniące się od Himalajów Wysokich i Himalajów Małych wznoszące się do wysokości nieco ponad 2000 m n.p.m., średnio - 900-1000 m n.p.m. W odróżnieniu od pozostałej części Himalajów praktycznie w całości zbudowane ze skał osadowych, poprzecinane dolinami rzek i szlakami komunikacyjnymi.

MaWro

Zamknij to jest już wystarczająco dużo informacji Cool

.